LEVEN MET PSYCHOSE

Leven met Psychose verteld door Annemarie Rasing 

Dit is een interview wat ik heb gehad met Annemarie Rasing. Ze verteld met haar eigen woorden hoe zij omgaat en leeft met psychose, en wat ze door eigen ervaring heeft geleerd. Ik wil dit  graag delen met de wereld van Psychose. 

Annemarie verteld hoe belangrijk het is, een ritueel te vinden waardoor je met psychose kan leven.

Wat voor mij belangrijk is, dat ik mijn ervaringen wil delen met andere mensen die ook psychotische ervaringen hebben. In de wetenschap weten ze eigenlijk nog steeds niet echt wat psychose is, dus hulp vanuit de psychiatrie is moeilijk, omdat mensen die zich daar melden geconfronteerd worden met zware gesprekken. De lange weg opzoek naar de juiste medicijnen en de balans van de hoeveelheid en samenstelling. Dit is voor een psychose patiënt een lange weg, maar wel heel belangrijk. 

Annemarie verteld dat zij zich geen patiënt voelt, maar dat ze een stof mist in haar hoofd wat serotonine heet, en daar medicijnen voor gebruikt. Ze voelt zich volkomen normaal, maar met een 

beperking. Dit is allemaal begonnen in de jaren zeventig. Annemarie leefde 8 jaar met een man die schizofreen was. Tijdens mijn relatie was het alleen maar strijd in het eerst jaar. In augustus 1972 hadden we een reis naar Ibiza geboekt om ontspannen op vakantie te gaan. De eerste week was vreselijk hij had last van heel veel stemmen in zijn hoofd. We hadden ook een auto gehuurd voor een dag. Thierry reed als een bezetene in die auto over het hele eiland. Ik bleef rustig, de stemmen in zijn hoofd kregen de overhand. Ik kon het niet meer handelen. Toen we gezond en onbeschadigd aangekomen waren in het hotel ging ik direct mijn koffers pakken en zei ik ga naar Nederland terug. Nee nee beloofde hij dat als wij terug zijn in Nederland dan ga ik naar de beste psychiater in Amsterdam waar ze beide woonde.Ik geloofde hem en weer hield hij me aan het lijntje. Uiteindelijk ben ik toch gebleven en werd het de tweede week leuker. Toen we terug waren in Amsterdam werden we ontvangen door mijn schoonouders die op mijn herdershond hadden gepast tijdens onze vakantie. Maar Thierry hield woord en is zich gaan melden bij de psychiater en kreeg anti psychotica. Vanaf dat hij die medicijnen gebruikte kwam hij weer bij zijn bewustzijn. Laat maar zeggen van spijkerbroek ineens in het pak. Van september 1972 t/m mei 1974 was het weer een normale man. Ik ben dan ook in mei 1974 met Thierry getrouwd. Vanaf dat we getrouwd waren wilde Thierry het roer overnemen. Ik ben nooit een prater geweest maar ik heb wel een uitmuntend geheugen, ik zei weet waar je aan begint!! In gedachte had ik geen spijt dat ik het al die jaren vol gehouden had, met zo iemand te leven. Na ons huwelijk begon de ellende geleidelijk opnieuw. Ik ging zelfs heel erg twijfelen aan mezelf of het aan mij lag of aan hem en werd depressief. Ik werkte tot april 1975 30 uur per week bij de stichting verpleeghuizen daarna besefte ik toch dat ik dit niet kon vol houden. Ik veranderde naar de Driehoven om 20 uur te gaan werken. Tijdens de proeftijd werd ik ontslagen. Ik had de beste opleiding bij de nonnen gehad die er bestond en met vlag en wimpel was geslaagd, dus dat was een tegenvaller. Ze maakten er van dat ik niet geschikt was, ik schrok er zo van dat de depressiviteit erger werd. Toen ik bij de huisarts kwam voor mijn klachten, kreeg ik capsules Nobrium. Ondertussen zat ik met een man die niet goed spoorde en ziek was. Ik belande zelf in de ziektewet en later in de W.A.O. Verschrikkelijk als je zo van je vak houd en met hart en ziel je daarin hebt gewerkt. Thierry had nog steeds last van stemmen, maar ik was nooit echt bang van Thierry dat komt omdat ik gewend was met demente patiënten te werken dus kon ik er goed mee omgaan. Later bleek dat hij struma had en heeft er medicijnen voor gekregen had. Maar door die medicijnen werd ook Thierry anders in zijn gedrag. Dat was voor mij de druppel en kon er niet meer mee omgaan. Ik ging naar de dag mavo en ging me daar in verdiepen en werd zekerder. In 1979 ging ik naar bureau rechtshulp om te in formeren wat mijn rechten waren. Ik had altijd de instelling om te werken maar ook wat op zij te leggen. 

Ik kon het allemaal niet meer aan en stelde Thierry voor de keus of de drugs of mij.

In juni waren we bij een vriendin en haar man op bezoek. Thierry kwam met een brief naar boven die voor mij bestemt was. Hij vroeg wat is dit? Ik zei dit is voor mij. s,Avonds toen we thuis waren begon hij weer over die brief, maar door een smoes dat ik me niet lekker voelde en naar de dokter moest, kon ik weg komen. Ik wist dat ik dit niet meer kon volhouden en besloot een echtscheidingsprocedure op te starten dat jaren duurde. Ik kon niet meer mijn flat in maar via het gerecht kon ik weer terug in mijn flat. In 1979 nadat ik hem verlaten had raakte ik zelf in een psychose en ze brachten me naar Groot Graffel in Warnsveld. Ik zat op een gesloten afdeling en stond op een gegeven moment buiten de inrichting en kon de uitgang niet vinden in mijn beleving. Ik zei tegen de verpleging geef me een spuit of ik ga naar huis. Toen ik na een periode mij bewustzijn weer terug kreeg mocht ik met akkoord van de psychiater weer weg. Voor controle moest ik in Zutphen voor een gesprek. Toen begon de psychiater over mijn gevoelens, dit heeft voor mij een hele boel los gemaakt. Ik hield me voor ogen als je maar aan jezelf werkt komt alles goed. Ik was er na mijn scheiding vanuit gegaan ik pak de draad zo weer op. Maar door de psychose liep dat even anders. Ik werd bestempeld met de afwijking psychose, dit werd mijn volgende strijd. De oorzaak van alles waren de spanningen in de relatie met de man waarmee ze acht jaar samen leefde. 

Annemarie heeft dit al die jaren kunnen volhouden, maar door de stemmen in zijn hoofd moet ik een beslissing nemen. Annemarie heeft toen afstand genomen van deze man. Dat was natuurlijk niet makkelijk om te besluiten bij je man weg te gaan die in wezen ziek was. Maar om haar zelf te beschermen moest ze dit besluit nemen en wilde nog wat van haar leven maken . De spanningen waren niet meteen weg, door een vervelende scheiding. Je krijgt geen handvat of aanwijzing van je moet zo en zo leven. Annemarie verteld over de rechterlijke macht, dat je dan geen baas meer over jezelf bent. Je wordt dan gedwongen opgenomen en dan beschikt de rechter over jou leven. Dit blijft niet altijd zo, dit is tijdens de opname. Annemarie is 3 maanden in Amersfoort opgenomen geweest en bij aankomst in een isoleercel gezet. Ik had geen idee hoelang dit heeft geduurd. Tijdens een proefverlof had ze ook een psychose aanval en vanaf dat moment mocht ze alleen maar weg onder begeleiding. Nu is ze zoveel jaren verder en nu gaat het redelijk tot goed. Ze heeft zich nu aangeleerd  regelmatiger te leven, vaste tijden te eten en te drinken. Mocht ze ergens naartoe gaan, dan gaat ze het schema van haar medicijnen verschuiven en dan kan ze toch weg. De medicijnen zijn erg belangrijk voor haar, en zeker en ze heeft uit ervaring geleerd om het te kunnen verschuiven. Zou ze gaan afbouwen en de medicijnen gaan verminderen komt de psychose weer terug. Maar door haar beroep, ook omdat ze met demente mensen werkte, heeft ze door die ervaring veel geleerd wat nu ook goed van pas komt. Ze neemt het de Nederlandse staat kwalijk dat ze nooit de moeite hebben genomen zich in deze materie te verdiepen. Want hadden ze haar handvatten gegeven hoe ze hiermee moest leven dan had het nooit zo lang hoeven duren. In 1977 had ze haar eerste en in 2013 de laatste psychose.   

Ze is 16 keer psychotisch geweest dit vond ze nou niet bepaald een pretje.  Ze heeft het nu goed onder controle, ze mijdt negatieve mensen, ze gebruikt goede voeding, uitgebalanceerde voeding ze luistert naar haar lichaam, en naar haar gevoel. Regelmatig rusten, goed slapen, dan voelt ze zich goed. Muziek luisteren is voor Annemarie heel belangrijk zeker voor de rust in haar hoofd. Haar levens patroon is behoorlijk veranderd in de jaren, hoe ik het moet uitleggen is niet makkelijk. Maar je moet het zo zien, een sporter heeft ook een levenspatroon, die moet ook naar zijn lichaam luisteren. Een sporter luistert wel naar een trainer en word hij of zij daar beter van. Annemarie bedoeld dat er in de psychiatrie totaal geen begeleiding is en dat je alleen hoort wanneer je de medicijnen moet nemen en verder word je niet begrepen. Dus moet Annemarie het alleen doen.

Waar ik nu ben heb ik zelf bereikt zonder psychiater en heb geleerd om beter naar je lichaam te luisteren. In een psychose leef je op je onderbewustzijn, je bewustzijn ben je kwijt. Je krijgt rare waandenkbeelden b.v.b. als je mos ziet op een dak, dan lijkt dit net alsof het mos leeft. Ik was ook erg met de planeten bezig, meer met de planeten dan het werkelijke leven. Annemarie vind ook dat ze agressief gedrag vertoonde dat kwam waarschijnlijk mede door de ervaringen die Annemarie heeft gehad. Niet dat ze ooit iemand kwaad heeft gedaan maar er zijn wel tijden geweest dat ze dingen van haar balkon heeft gegooid. Ook de angst werd erger op het moment dat ze psychotisch was. Ik was me hier op dat moment niet bewust van, dat realiseer je pas weer als je bewustzijn weer in orde is. Annemarie heeft ontspanning gevonden in muziek en bezoekt dan ook regelmatig concerten. Ze is dan ook al jaren groot fan van de Golden Earring, The Motions, Cuby & The Blizzards. Maar voor ze naar een concert gaat moet ze zich dagen voorbereiden. Ze kan niet tien dingen op een dag plannen, ze maakt maar enkele afspraken naar haar gevoel. 

Ze komt sinds 2010 niet meer bij een psychiater, ze gaat alleen nog naar Gerard Heutink. Hier komt ze vanaf 1998. Hier vindt ze een luisterend oor en begrip. Gerard denkt dat psychose veel meer is dan ze in de psychiatrie zien. Iemand kan waanbeelden zien en iemand kan stemmen horen. Dat is allemaal per persoon heel verschillend. Toen Annemarie stemmen hoorde liep het bewustzijn en het onderbewustzijn door elkaar heen. Dit vond ze een vreemde gewaarwording.

Ze weet nu wel waardoor het komt dat je die stemmen krijgt, door een mismatch van stofjes in je hersenen. Ik ben er van overtuigt wat de jeugd nu doet met misbruik van drank en drugs dat dit psychose kan veroorzaken. Door al die vreemde stoffen ga je vreemd gedrag vertonen. 

Psychose is chaos in je hoofd, daardoor is het heel belangrijk om orde te scheppen om je heen. 

Als het Annemarie allemaal teveel wordt, trekt zij zich terug in haar gezellige woning en luistert ze naar muziek. Ook voeding en regelmaat is heel belangrijk voor iemand met psychose. Als je de goede medicatie krijgt en je leeft zorgvuldig kan je er goed mee leven. en is het beheersbaar.    Gerard vindt dat morfine ook een psychose veroorzaker zou kunnen zijn omdat je dan ook hele rare dingen gaat zien. Bij de een ook weer anders als de andere. Je hebt minder pijn maar je bevindt je wel in een soort waantoestand komt van vreemde gebeurtenissen. Met een psychose doe je dingen die je eigenlijk niet moet doen. Dit doe je in je onderbewustzijn. In de wetenschap denken ze nu te weten waar het vandaan komt maar is het ook te genezen? Dit ligt aan de persoon zelf vindt Annemarie. Je moet wel een rustig bestaan leiden. Dit heeft Annemarie zichzelf aangeleerd. Door het vak ziekenverzorgster wat ze heeft uitgeoefend heeft ze veel gezien bij patiënten en dit heeft ze op zichzelf ook toegepast. Ze voelt zich niet ziek maar haar hersenen missen een stofje en voeding is daarom erg belangrijk. Mensen denken zich sterker te voelen door drank en drugs. Het is ook moeilijk om aan mensen uit te leggen wat een psychose inhoudt. Als je op straat kijkt is iedereen alleen maar bezig met die drukke maatschappij en telefoons.

Als Annemarie ergens heen gaat pluist ze het van tevoren helemaal uit, waar het is en hoe ze er moet komen. Dat geeft rust en ze houdt ervan om altijd op tijd te komen. Ze heeft een soort systeem aan geleert. Dit doet ze ook met haar voeding. Ze laat suiker zo veel mogelijk weg. s’morgens neemt ze een broodje en fruit, ze zorgt voor haar groenten en koolhydraten dit laatste weegt ze af. Wat ook belangrijk is zijn eiwitten voor de opbouw van spiercellen. Ik hoorde dat mijn     suikerspiegel te hoog was en ben dan ook radicaal gestopt met gebak en andere suikers. Het resultaat is dat ik in een jaar 15 kilo ben kwijt geraakt en mijn suikerspiegel weer op pijl is. Ik zit daarom ook veel beter in mijn vel. Als ze trek heeft neemt ze wel een minigebakje. Haar medicijnen neemt ze s’avonds bij een broodje. s’middags eet ze warm. Dit is voor Annemarie het systeem om met psychose goed te leven. Annemarie verteld dat het soms heel moeilijk is om naar je gevoel te luisteren en dat je dan in een gedachte patroon komt. Met voor mij hoeft het niet meer, ik ga maar aan de drugs, ze bekijken het maar. Maar door te luisteren naar je innerlijk stemmetje wat zegt je moet vechten en overwinnen. Ik heb ook alles op geschreven en dat heeft te maken met van je afschrijven. Vooral om jezelf te leren kennen. Dit heeft me erg geholpen. Ik ben nu    zover dat ik weer dingen doe die ik 50 jaar geleden ook deed. Het is niet altijd makkelijk, maar het is me wel gelukt. Eigenlijk heb ik alles zelf moeten ontdekken en zo heb ik het systeem bedacht. Mij is nooit verteld in de psychiatrie hoe ik met psychose moet leven, ik heb alles zelf moeten doen en moeten uitvinden. Ik heb geluisterd naar de radio en TV ,naar de verhalen die mensen vertelde daar heb ik ook van geleerd. Maar ook de ervaring die ik als waarnemend hoofd in de verpleging heb gehad. Ik heb veel informatie gewonnen Het was allemaal niet makkelijk 20 jaar leven op het minima.  Doorzettingsvermogen  is een weg naar de verandering. Ik ben niet iemand die van dieeten houd en hou me daar ook niet mee bezig. Het is een kwestie van gevoel. Op de vraag die ik aan Annemarie stelde, hoe is het zo gekomen dat je alles wilde opschrijven, vertelde ze. Stynke Castelein hoogleraar uit Groningen die zij dat psychiatrische patiënten niet goed voor zich zelf kunnen zorgen toen gingen bij mij de alarmbellen af. Toen dacht ik, dit kan toch niet waar zijn. Zo ben ik in aanraking gekomen met iemand van de clientenbond waarvan ik wist dat zij goed kon notuleren, en die heeft wat ik vertelde op papier gezet, en toen dit klaar was gaf het voor mij een ontlading. En ik wilde een boek schrijven, maar dan kom je weer in aanraking met de psychiatrie, de media enz. enz. En nu wil ik op deze manier mensen bereiken die ik op weg wil helpen, die ook te maken hebben met psychose. Het is een lange moeilijke weg die je moet inslaan maar het eind resultaat is dan ook hoopgevend. Drugs en drank is een gegeven dat dit bij iemand met psychose een taboe is. Medicijnen gaat niet samen met drugs en drank die twee laatste kunnen zelfs de oorzaak zijn. Ik vind dat er nog een hele boel onderzocht moet worden in en over de psychiatrie wat psychose aangaat. Iedereen beleeft het op zijn eigen manier en kan je niet met elkaar vergelijken wel de overeenkomsten. Daarom buiten het verhaal van Annemarie moet ieder individu de medicijn balans weten te vinden, samen met de psychiater. Maar de belevenis van Annemarie geeft wel inzicht dat voeding, leefgewoonte, en rust vooral geestelijke rust een  belangrijk gegeven is om een leefpatroon met psychose leefbaar te maken. Overal waar te voor staat is niet goed, ook die drukke 24 uur maatschappij maakt het nu niet echt makkelijk om je te ontspannen. 

Het gaat goed met Annemarie, ik heb gemerkt dat Annemarie een zeer intelligente vrouw is met veel wijsheid, inzicht en spiritualiteit. Geweldig!!!! Het was een hele lange weg maar haar doorzettingsvermogen heeft haar gebracht waar ze nu is.